Het is alleen nog maar de trailer voor de film ‘Nymphomaniac’ van regisseur Lars von Trier, die zich op internet verspreidt als een lopend vuurtje
Behalve vanwege de sterrencast natuurlijk vooral om de titel. Een nymfomane, oftewel een manzieke vrouw: mannen dromen ervan, maar als je naar de trailer kijkt, lijkt het me al vermoeiend.
In het boek ‘Nymphomania: a history‘ van Carol Groneman’ wordt uit de doeken gedaan hoe ‘oversekste vrouwen’ in het verleden en heden bekeken en behandeld werden……
Het eerste grootschalige onderzoek naar de ‘vrouwenziekte’ was ‘Nymphomania, or a Dissertation Concerning the Furor Uterinus’ (1775), oorspronkelijk geschreven door de Franse dokter M.D.T Bienville. Zijn uitleg was dat het gevoelige zenuwstelsel van een vrouw aan de basis lag van wat nymfomanie heet. Vrouwen die teveel chocolade eten, onzuivere gedachten hebben, seksueel getinte verhalen lezen of aan zelfbevrediging deden, vroegen volgens hem als het ware om deze aandoening.
De gedachte dat de vrouwelijke geslachtsorganen verantwoordelijk zijn voor zowel de lichamelijke als geestelijke stoornissen domineerde de door mannen gemonopoliseerde geneeskunde. Vrouwen die de diagnose nymfomanie kregen, moesten aderlatingen ondergaan om het evenwicht in het lichaam te herstellen. Wie dan nog niet genezen verklaard werd, belandde in een gekkenhuis of in de prostitutie. Hevige lustgevoelens werden, zeker bij vrouwen, gezien als een zieket.
De zoektocht naar de oorzaak van nymfomanie bracht wetenschappers tot allerhande hypotheses. Van zwelling in de hersenen en misvormde hoofden tot geïrriteerde geslachtsorganen en te grote clitorissen. Los van het fysieke, werd echter vooral gekeken naar de geestelijke kant. Een gebrek aan wilskracht werd gezien als reden voor de hysterische ziekte. Bovengenoemde theorie van Bienville werd lang als basis gebruikt in de medische wereld en bracht dokters er zelfs toe baarmoeders en eierstokken te verwijderen.
Op nymfomane vrouwen werd na hun dood autopsie uitgevoerd, maar neurologen konden geen opvallende afwijkingen vinden in hun hersenen. Ook psychiaters klampten zich vast aan een verband tussen nymfomanie, het brein en het zenuwstelsel.
Het genezen van mentale stoornissen stond ook toen al hoog op de agenda. ‘Kranzinnigen’ werden niet langer opgesloten in kelders of op zolders, maar werden ondergebracht in instellingen.
Gynaecologen ~en dit waren toen nog alleen maar mannen~ moesten zich tot ver in de 19de eeuw beperken tot getuigenissen en onderzoeken van zedig aangeklede vrouwen. Het speculum werd pas in 1850 geïntroduceerd en kreeg veel kritiek. Men dacht zelfs dat het inbrengen ervan nymfomanie kon verzoorzaken.
De verschillende medische disciplines zorgde voor veel tegenstrijdigheden in verklaringen. Tot op heden is het laatste woord nog niet gevallen over seksverslavingen, die bij mannen satyriasis genoemd en heel lang als veel minder als abnormaal werd bestempeld.
Anno 2013 wordt het woord nymfomane nog uitsluitend in boeken en seksfilms gebruikt en spreekt de medische wereld over compulsief seksueel gedrag. Het valt officieel onder de categorie mentale en emotionele stoornissen. Tot de invloedrijke factoren behoren leefomgeving, genetica en persoonlijke gebeurtenissen. Ook een verstoorde chemische balans in de hersenen behoort tot de mogelijke boosdoeners.
De symptomen zijn o.a. concentratieproblemen, schaamte- en schuldgevoelens, herhaaldelijk oncontroleerbaar seskueel gedrag en ongewenste, obsessieve gedachten. Hyperseksuele mannen en vrouwen worden tegenwoordig behandeld met een combinatie van psychotherapie en antipsychotica en/of antidepressiva als medicatie.
Lees ook:Pornoster Cora overleden na 6e borstvergroting
Lees ook:Hersenonderzoekster scant eigen orgasme
Lees ook:Bekende Duitse nymfomane sterft na seksmarathon
Lees ook:Van een orgasme word je slimmer dan van sudoko
Lees ook:Nymfomane gijzelt mannen om aan haar trekken te komen