Een vaginistische vrouw zit op slot

Vroeger hoorde je de term vaginisme door seksuologen vaker gebezigd worden dan tegenwoordig.

Net als impotent de laatste jaren vervangen is door erectieproblemen, horen we bij vrouwen meer over ‘pijn bij vrijen’.

Vaginisme behelst echter meer. Het is niet alleen pijnlijk om seks te bedrijven, maar eigenlijk onmogelijk om penetratie te hebben….

Volgens onderzoek van de Nijmeegse Wetenschapswinkel komt vaginisme in Nederland bij 150.000 vrouwen voor .

Zij spannen onwillekeurig de spieren van hun bekkenbodem aan wanneer iets de vagina nadert of wanneer deze wordt aangeraakt. Dat aanspannen kan zo krachtig zijn dat de vagina helemaal dicht aanvoelt. Alsof er niets in kan, zo omschrijven Connie van Gils & Willeke Bezemer het in ‘De gesloten vrouw’ dat over vaginisme gaat.

Het gebeurt soms al voor er iets (of dit nu een penis, een vinger of een tampon is) in de vagina wordt gebracht. In dat geval brengt de gedachte aan penetratie alleen al een reactie teweeg. Andere keren spant een vrouw vooral als ze intiem wordt aangeraakt. Niet iedereen ervaart dat bewust. Sommige vrouwen worden echt verrast door hun vaginistische reacties. Andere vrouwen ervaren het als een permanente kramp.

Wanneer het een enkele keer gebeurt in een gespannen situatie is er nog niet zoveel aan de hand. Pas wanneer een vrouw telkens weer en heel systematisch merkt dat ze geen vinger of tampon in kan brengen en er geen sprake kan zijn van intieme sek (terwijl ze dat wel graag wil) is er sprake van vaginisme.

Sommige vrouwen reageren alleen vaginistisch bij een directe seksuele benadering, dus wanneer de penis de vagina nadert. Ze hebben het niet bij hun eigen vingers of die van de partner of arts die hen onderzoekt. Deze vorm wordt ook wel apareunie genoemd: alleen de gemeenschap lukt niet.

Bij situatief vaginisme komt het voor in bijzondere gevallen. Bijvoorbeeld wel met de ene partner, maar niet (in dezelfe tijdsperiode) met een andere partner. Verder wordt er nog onderscheid gemaakt tussen primair en secundair vaginisme. Men spreekt van secundair wanneer het vroeger wel, maar nu niet meer lukt.

Ook kan het zijn dat een vrouw soms wel gemeenschap kan hebben, maar dat het (gemeen) pijn doet. Dan is er geen sprake van vaginisme ~de gemeenschap lukt immers wel~ maar van dyspareunie. De oorzaken van daarvan zijn over het algemeen anders dan die van vaginisme, hoewel er wel een zekere overlap bestaat. De meeste vaginistisch reagerende vrouwen zullen de vicieuze cirkel herkennen waar ze in terecht gekomen zijn: pijn voelen – spannen – angst voor pijn voelen – spannen – pijn voelen, enzovoorts.

Bij vrijwel elke vaginistisch reagerende vrouw is er ergens in haar verleden een reden geweest om de bekkenbodemspieren aan te spannen en is deze reactie een reflex geworden door alle pogingen om toch seks te hebben te hebben daarná. Iedere poging versterkt het op slot gaan van de vagina. U begrijpt het al: forceren is nimmer een goed idee.

Veel vrouwen en hun partners (vaginisme komt zowel bij heterovrouwen als bij lesbische vrouwen voor) vinden het moeilijk om de stap te zetten naar een seksuoloog. Toch is echt aan te raden er eentje te zoeken bij wie je je vertrouwd voelt. Soms kan de paniekreactie met heerlijke ontspanningsoefeningen (en eventuele psychotherapie) langzaam, maar zeker uit het leven van een vaginistsiche vrouw verdwijnen. Zeker wanneer dit aangevuld wordt met liefde en geduld van de partner

Op de site van de NVVS kun je een gecertificeerde seksuologe zoeken en het hierboven genoemde boek ‘De gesloten vrouw’ van Connie van Gils & Willeke Bezemer uit 2007 is voor €16,- nog steeds verkrijgbaar.

Lees ook:Vaginisme: je wilt wel, maar kunt geen seks hebben
Lees ook:Vaginisme: veel vrouwen lijden in stilte
Lees ook:Secundair vaginisme: wanneer ‘het’ niet meer lukt
Lees ook:Bij vaginisme wordt het walgings-mechanisme niet uitgeschakeld
Lees ook:Vaginisme: seks doet al 10 jaar pijn